ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΠΙΠΕΡΙΑΣ

Υπάρχει η εντύπωση οτι η πιπεριά είναι μονοετές φυτό. Η πιπεριά μπορεί να μείνει παραγωγική περισσότερα του ενός έτους εάν φυσικά εξασφαλιστούν οι απαραίτητες συνθήκες. Η πιπεριά έχει καταγωγή από τη Νότιο Αμερική.    Από την πιπεριά παράγονται τα διάφορα είδη πιπεριού. Όταν οι καρποί μαζευτούν ημιώριμοι, μετά τη ξήρανση ζαρώνουν, μαυρίζουν και αποτελούν το γνωστό μαύρο πιπέρι του εμπορίου.    Αν μαζευτούν ώριμοι χωρίς το τσόφλι τους αποτελούν το άσπρο πιπέρι που είναι λιγότερο καυστικό από το μαύρο, αλλά είναι πιο αρωματικό, γιατί η καυστική πιπερίνη βρίσκεται συνήθως στο περισπέρμιο, ενώ το αιθέριο έλαιο τους, στο οποίο οφείλεται το ιδιάζον της πιπεριάς άρωμα βρίσκεται στο σπέρμα.    Πολλαπλασιασμός   Η πιπεριά πολλαπλασιάζεται με σπόρο. Η σπορά γίνεται σε θερμοσπορεία Γενάρη-Φλεβάρη ή σε ανοικτά σπορεία Μάρτη-Απρίλη.    Για να ψιλοχωματιστεί το χωράφι που προορίζεται η σπορά της πιπεριάς κάνουμε 3-4 οργώματα και ανάλογα σβαρνίσματα. Ανοίγουμε τους λάκκους και σε κάθε λάκκο βάζουμε 1/4 του τενεκέ βιολογικό λίπασμα που προμηθευόμαστε από το "ΓΕΩΠΟΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ", την ανακατεύουμε με το χώμα και το χωράφι είναι έτοιμο να δεκτεί τα μικρά φυτά πιπεριάς.    Οι αποστάσεις φύτευσεις κυμαίνονται από 50-80 εκ στο διάδρομο και 50εκ μεταξύ των φυτών. Εάν τα φυτά πιπεριάς είναι εμβολιασμένα αυξάνουμε τις αποστάσεις στο 1μ. Το βάθος φύτευσης μπορεί να είναι γύρω στα 5εκ.      Καλλιεργητικές φροντίδες   Η πιπεριά είναι απαιτητικό φυτό σε εργασία και θρεπτικά συστατικά. Αρχικά θα πρέπει το έδαφος που θα φυτευτεί να είναι πλούσιο σε οργανική ουσία, άζωτο, φώσφορο και κάλιο.    Σαν ιχνοστοιχείο θα πρέπει να διατίθεται ασβέστιο ώστε να αποφεύγονται οι μαύρες νεκρωτικές κυλίδες στη μύτη και στα άκρα του καρπού της πιπεριάς. Η πιπεριά είναι από τα φυτά που επηρεάζονται αρκετά από την αλατότητα του εδάφους.    Γι αυτό το λόγο φυτεύουμε την πιπεριά στα άκρα ενός μικρού λοφίσκου που δημιουργούμε με τη χρήση αυλακωτήρα όπως δείχνει το πιο κάτω σχέδιο     Οι καλλιεργητικές φροντίδες μέσα σε τρεις εβδομάδες που ακολουθούν τη μεταφύτευση περιορίζονται στις ενδεχόμενες αρδεύσεις και ψεκασμούς. Όταν περάσει αυτό το διάστημα είναι χρήσιμο να πραγματοποιηθεί ένα σκάλισμα, να εφαρμοστεί η δεύτερη δόση λιπασμάτων και το παράχωμα των φυτών.    Το παράχωμα γίνεται γιατί στηρίζει τα φυτά, ενσωματώνει τα λιπάσματα, διευκολύνει την ροή του νερού άρδευσης και προστατεύει το λαιμό των φυτών από την απευθείας επαφή με το νερό. Το παράχωμα πρέπει να γίνεται με μέτρο και να μην μεταφέρονται μεγάλες ποσότητες εδάφους στη βάση του φυτού για να μη προκαλούνται σήψεις καρπών του πρώτου σταυρού.    Επίσης με το σκάλισμα και παράχωμα των φυτών αφαιρούνται τα ενοχλητικά ζιζάνια. Επίσης διατηρείται η εδαφική υγρασία με το σπάσιμο της εδαφικής κρούστας που σχηματίζεται στα πηλώδη και τα αργιλώδη εδάφη λόγω των επαναλαμβανόμενων αρδεύσεων.    Το κλάδεμα στη πιπεριά περιορίζεται στην αφαίρεση ορισμένων πλάγιων βλαστών τα οποία εκτείνονται άναρχα και μεταφέρουν ασθένειες από το έδαφος. Επίσης με την αφαίρεση βλαστών διευκολύνεται ο καλύτερος αερισμός του φυτού οπότε και η προστασία του από ασθένειες που ενισχύονται όταν επικρατούν υψηλά ποσοστά υγρασίας.    Το γυαλιστερό πράσινο χρώμα είναι το στάδιο της εμπορικής ωρίμανσης των πιπεριών, γιατί σε αυτό το στάδιο ο καρπός έχει αποκτήσει το μεγαλύτερο μέγεθός του. Η συγκομιδή της πιπεριάς αρχίζει από Μάρτη-Σεπτέμβρη ή και μέχρι τέλος φθινοπώρου, αν ο καιρός είναι ευνοϊκός.    Οι πιπεριές συγκομίζονται μαζί με το κοτσάνι. Η συγκομιδή γίνεται κάθε 2-3 μέρες.        Εχθροί & ασθένειες της πιπεριάς   Οι κυριότερες ασθένειες της πιπεριάς είναι το ηλιοέγκαυμα, η ξηρή κορυφή και τα καψίματα λόγω υπερβολικής δόσης φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων.    Άλλη ασθένεια είναι η φυτόφθορα κατά την οποία επικρατεί μαύρισμα του κορμού ξεκινώντας από το λαιμό και εκτείνεται μέχρι το σημείο πρόσφυσης των πλάγιων βλαστών. Επίσης καταστροφική ασθένεια είναι το βερτισίλλιο κατά το οποίο το φυτό της πιπεριάς μένει κοντό και σταδιακά κιτρινίζει και μαραίνεται.    Η φουζαρίωση αποτελεί μια άλλη σημαντική ασθένεια κατά την οποία καφετιάζει η βάση του στελέχους. Στη συνέχεια και με την συνέργεια άλλων παραγόντων (υψηλή θερμοκρασία, υγρό έδαφος από νεροκράτημα) εμφανίζονται κάποιες μικρές μαύρες κηλίδες στα νεαρά φυτάρια και κιτρίνισμα στα μεγαλύτερα φυτά οπότε επέρχεται ο μαρασμός και η νέκρωση όλου του φυτού.    Στα σπορεία σημαντική ασθένεια αποτελεί και η ριζοκτονία. Τα συμπτώματα είναι παρόμοια με εκείνα της φουζαρίωσης τα οποία ενισχύονται παρουσία πολλών αζωτούχων λιπάνσεων και υγρασίας. Γι αυτό θα πρέπει το χώμα του φυτωρίου να είναι καλής ποιότητας.    Στα φύλλα και τους καρπούς της πιπεριάς εμφανίζονται ασθένειες όπως ο περονόσπορος, το ωίδιο, ο κερκόσπορος, ο βοτρύτης η ανθράκωση, όπως επίσης και πολλές βακτηριώσεις που παρουσιάζονται ως μαύρα στίγματα στα άκρα των φύλλων (ειδικά από την κάτω πλευρά). Οι βακτηριώσεις επεκτείνονται και στο καρπό εμφανίζοντας υδαρείς κηλίδες.    Τα φύλλα της πιπεριάς εμφανίζουν γωνιώδεις παραμορφώσεις από τσιμπίματα εντόμων. Οι σημαντικότεροι εχθροί της πιπεριάς είναι η μελίγκρα, ο αλευρώδης, ο θρίπας που παραμορφώνει και καρουλιάζει τους καρπούς κάνοντας τους αντιαισθητικούς, οι νηματώδες εδάφους και τα ακάρεα.    Η πιπεριά ως φάρμακο   Η πιπεριά είναι ορεκτική, ερεθιστική και χωνευτική. Πέντε σταγόνες βάμματος πιπεριάς σ ενα μικρό ποτό είναι κατά του αλκοολισμού. Η πιπεριά διεγείρει τις μυικές ίνες του πεπτικού σωλήνα και γι αυτό είναι θεραπευτική της δυσπεψίας. Σε μικρή δόση ανάμικτη χορηγείται κατά της υδρωπικίας και της αρθρίτιδας.